Serwis internetowy, z którego korzystasz, używa plików cookies. Są to pliki instalowane w urządzeniach końcowych osób korzystających z serwisu, w celu administrowania serwisem, poprawy jakości świadczonych usług w tym
dostosowania treści serwisu do preferencji użytkownika, utrzymania sesji użytkownika oraz dla celów statystycznych i targetowania behawioralnego reklamy (dostosowania treści reklamy do Twoich indywidualnych potrzeb). Informujemy, że istnieje możliwość określenia przez użytkownika serwisu warunków przechowywania lub uzyskiwania dostępu do informacji zawartych w plikach cookies za pomocą ustawień przeglądarki lub konfiguracji usługi. Szczegółowe informacje na ten temat dostępne są u producenta przeglądarki, u dostawcy usługi dostępu do Internetu oraz w Polityce prywatności plików cookies. Dowiedz się więcej.
Jak już było wspomniana czasownik zawsze znajduje się na końcu zdania. Bezokolicznik w języku tureckim kończy się na -mak lub -ma. W języku tureckim występują dwie koniugacje czasownika.
yapmak (robić)
anlamak (rozumieć)
Czasy
Czas teraźniejszy
W czasie teraźniejszym do rdzenia czasownika dodajemy sufiks -yor.Jeżeli temat kończy się na samogłoskę, zmieniamy ją na -ı. Jeżeli temat czasownika kończy się na spółgłoskę, do tematu dodajemy -ı.
yap = yapıyor (robi) anla = anlıyor (rozumie)
Czas przeszły świadka
Używa się, gdy mówimy o czynnościach zakończonych, które wykonywaliśmy, lub których byliśmy świadkami. W odmianie przez osoby do tematu czasownika dodajemy temat czasu -dı.
Bu makaleyi okudum. – Przeczytałem ten artykuł.
Czas przyszły
Używa się, gdy daną czynność z pewnością mamy zamiar wykonać. Tematem czasu przyszłego jest -acak.
Sen yapmayacaksın. – Ty nie zrobisz.
Czas szeroki aoryst
Używa się, gdy chcemy powiedzieć o czynnościach, które wykonujemy zwyczajowo lub które wykonamy w najbliższej przyszłości.